Penningmeester

‘Veel mensen hebben geen idee van de omvang van onze activiteiten’

December 2019 – Aan het eind van een boekjaar stelt elke penningmeester zich een aantal vragen. Hoe is het gegaan dit jaar? Wat kwam binnen en wat ging eruit? En is het geld verantwoord besteed? Terugkijkend op 2019 heeft Frans van Es, penningmeester van de Stichting Vluchtelingkinderen (Driebergen), reden tot tevredenheid. Er is voldoende geld binnengekomen om flink wat nieuwkomers te kunnen helpen. De Eurowinkel aan de Oranjelaan in Driebergen is de voornaamste bron van inkomsten voor de Stichting Vluchtelingkinderen. De meeste artikelen – vooral kleding, boeken en CD’s/DVD’s – zijn erg laag geprijsd, eigenlijk een symbolische vergoeding, niet de reële waarde. Bij zo’n lage prijs moet je maar afwachten of er voldoende binnen komt om alle doelstellingen te kunnen verwezenlijken. Gelukkig is er goed nieuws te melden. Er wordt dit jaar voor ruim anderhalve ton (€ 150.000) omgezet. Dat zegt iets over de klandizie, maar natuurlijk ook over de ruime inbreng van gebruikte artikelen. Er moet wel iets te kopen zijn. Inbreng en verkoop getuigen van het vertrouwen dat mensen hebben in de Stichting en haar Eurowinkel. “We hebben een hoge gunfactor bij de mensen op de Heuvelrug”, zegt Van Es. Om dat zo te houden, streeft hij maximale transparantie na, zeker omdat het om veel geld gaat. Goede voorlichting is absoluut nodig. ”Veel mensen hebben geen idee van de omvang van onze activiteiten”. Een deel van de inkomsten betreft donaties, soms met een familiefeest als aanleiding. De feestvarkens vragen dan als cadeau een bijdrage aan het werk van de Stichting. Dat levert regelmatig mooie bedragen op, soms geoormerkt voor een concrete bestemming van het geld. Zo was een recente schenking bestemd voor de aankoop van een aantal laptops, te gebruiken door asielzoekers die een opleiding volgen.

Het schoolgeld voor opleidingen is sowieso de grootste uitgavenpost. Zolang hun procedure loopt, zouden asielzoekers zich stierlijk vervelen als ze niet de mogelijkheid kregen zich intussen te bekwamen. Of ze nu uiteindelijk mogen blijven of terug moeten, de wachttijd is dan niet voor niets geweest. De Stichting draagt ook bij in de reiskosten naar de opleidingsschool of de stageplaats, met name vanaf het AZC in Leersum, naar Utrecht en Amersfoort. Een andere grote post betreft kosten in verband met gezinshereniging. Daarin wordt samengewerkt met Vluchtelingenwerk Nederland dat actief is in het AZC. Gezinshereniging is essentieel voor een geslaagde integratie. De kosten betreffen vooral leges en vertaling van documenten. Verder wordt een kleine bijdrage geleverd aan de reiskosten van de familieleden die overkomen. De Eurowinkel is een leer-werkbedrijf waar gemiddeld per dag zes statuszoekers en statushouders als vrijwilliger ervaring opdoen en de Nederlandse taal oefenen door contacten met de klanten in de winkel. Zo hebben ze een zinnige dagbesteding. Om hun onkosten te dekken krijgen ze een toelage van € 20 per dag. Bij elkaar levert dat een stevige kostenpost op. Een apart deel van het financiële plaatje betreft een pilot-project dat de Gemeente Utrecht bij de Stichting Vluchtelingkinderen heeft ondergebracht. Het gaat om de opvang van ongeveer twintig dakloze en uitgeprocedeerde asielzoekers in de gemeente Utrechtse Heuvelrug. Eerder bestond daarvoor de ‘bed-bad-broodregeling’, nu de LVV-regeling, Landelijke VreemdelingenVoorziening, die werkt in vijf grote steden in Nederland. De subsidie dekt in dit geval de kosten. Hoewel Van Es een tevreden penningmeester is, geeft hij ook wel blijk van zorg om de toekomst. Er zijn teveel onzekere factoren in het spel, waardoor resultaten, in het verleden behaald, ook in dit geval geen garantie voor de toekomst bieden. Wat wel te voorspellen is: de hoogte van de vaste lasten. Zo is het gebouw van de Stichting, De Delerij, gefinancierd met een lening, waarvoor 20 jaar lang rente en aflossingen moeten worden betaald. Gevraagd naar zijn motivatie om als vrijwilliger veel werk voor de Stichting te verzetten, vertelt Van Es dat hij van huis uit heeft meegekregen dat je iets doet voor de samenleving. Zijn vader deed destijds al veel vrijwilligerswerk. ‘Het zit in mijn genen’, zegt Van Es. Toen hij in 2017 met pensioen ging, kwam er meer tijd voor vrijwilligerswerk. Die tijd wordt ook besteed aan Sportvereniging Spirit en aan PUM, een organisatie die seniorexperts voor korte adviesreizen uitzendt naar ontwikkelingslanden. Zo was Van Es recent twee weken in Burkina Faso. (tekst en foto: André Droogers)