Eurowinkel tijdelijk gesloten
Maart 2020 – Gelet op de huidige situatie is de Eurowinkel tijdelijk gesloten. Dit doen wij om u, onze klanten en onze vrijwilligers geen onnodig risico te laten lopen.
U kunt uw te doneren kleding, schoenen, tassen en knuffels in de kledingbox deponeren.
Taalcoaches gezocht: ’Het geeft zin aan je leven’
Maart 2020 – Hoe is het om een nieuwe taal te leren? En ook: wat betekent het om iemand daarbij te helpen?
Stel, je komt uit Iran. Je was op een punt gekomen dat je dacht: zo gaat het niet langer, we moeten hier echt weg. Uiteindelijk kom je met je man in Nederland terecht. Je wilt hier samen een nieuw bestaan opbouwen. Maar daarvoor moet je de taal van het land leren.
Of stel je voor: je bent gepensioneerd. Je hebt energie te over en daar wil je iets positiefs mee doen. Gevoel voor taal is je niet vreemd. Je weet wat het is om een andere taal onder de knie te krijgen. Je ziet bovendien dat mensen uit bittere noodzaak vertrokken zijn uit hun land en hier taalles nodig hebben. Je meldt je aan als vrijwilliger-taalcoach.
In de Eurowinkel in Driebergen ontmoet ik Baran Jowkari (37). Ze woonde in Shiraz, een grote stad in het zuiden van Iran. Ze werkte daar in de architectuur en als sportcoach. Ze is nu negen maanden in Nederland en woont met haar man in het AZC in Leersum en is vrijwilliger in de Eurowinkel. Daar doet ze ervaring op met het spreken in het Nederlands. ‘Dat is goed voor mij’, zegt Baran met een brede smile.
Baran wordt begeleid door Driebergenaar Klaas Berghout (82). Klaas is een van de ruim honderd taalcoaches die bij Taalcoaching Heuvelrug actief zijn. Anders dan dat getal doet vermoeden, is er nog steeds behoefte aan nieuwe taalcoaches. De vraag om taalbegeleiding overtreft het aanbod.
Baran en Klaas ontmoeten elkaar twee keer per week gedurende maximaal anderhalf uur. Ze werken in De Delerij of in de Bibliotheek. Klaas toont zich heel tevreden over Barans vorderingen. ‘Jij bent een ontzettend goede leerling’, zegt hij tegen haar, ‘je begrijpt het meteen’. Beiden vertellen me enthousiast over hun samenwerking. We spreken Nederlands met elkaar, langzamer dan gewoonlijk. Er wordt veel gelachen. Soms gaat het gesprek verder in het Engels, als het juiste Nederlandse woord even ontbreekt. Af en toe raadpleegt Baran het woordenboek op haar smartphone. Ze hecht eraan het Nederlands te oefenen, ook al vindt ze het heerlijk om af en toe met iemand in haar moedertaal te kunnen spreken.
Klaas was in zijn vorige woonplaats ook al betrokken bij de begeleiding van vluchtelingen die Nederlandse les kregen. Hij heeft ooit de opleiding MO-Engels gedaan. Ook al heeft hij vervolgens heel ander werk gedaan, hij heeft wel gevoel voor taalverwerving. In de loop van de tijd heeft hij al heel wat vluchtelingen geholpen om het Nederlands machtig te worden en zich hier thuis te voelen. ‘Het geeft zin aan mijn leven’, zegt hij over zijn werk als taalcoach. ‘Klinkt een beetje deftig, maar toch is het zo. Het is heerlijk om met vrijwilligers te werken. Je moet het wel graag willen, want anders houd je het niet vol’.
Klaas is zich ervan bewust dat vluchtelingen vaak getraumatiseerd zijn door hun vluchtervaring en wat daaraan voorafging. Zijn insteek is dat de taalles een leuke plek kan zijn waar de vluchteling even met iets totaal anders bezig is dan het eigen verhaal of de zorg over de aanvraag voor een verblijfsvergunning. ‘Die mensen zijn zo blij dat er iemand is die tijd voor hen heeft.’ Baran bevestigt dat helemaal. Ze legt uit dat ze veel aan haar hoofd heeft. De les met Klaas werkt ontspannend.
Baran laat het lesboek zien en leest een stukje voor, om haar vorderingen te laten zien. Klaas corrigeert de uitspraak met veel geduld. Vooral de Nederlandse ij-klank is een struikelblok. Aan de andere kant blijkt dat Baran vanuit haar moedertaal geen enkele moeite heeft met de Nederlandse sch-klank, waar veel andere buitenlanders juist problemen mee hebben. De grammatica vindt Baran nog wel moeilijk. Ze repeteert rijtjes, zoals het alfabet en ‘ik ben, jij bent, hij is…’.
Een extra moeilijkheid is het verschil in het schrift. Baran schrijft als voorbeeld haar naam in het Perzisch, van rechts naar links. Ze legt uit dat haar naam ‘regen’ betekent. In droog Zuid-Iran is regen zeer welkom. ‘In Nederland regent het teveel!’, lacht ze.
Het contact tussen taalcoach en nieuwkomer helpt niet alleen om vertrouwd te raken met de Nederlandse taal, maar ook met gewoonten uit het dagelijks leven. De actualiteit kan een rol spelen bij de taaloverdracht.
De integratie van de nieuwkomer wordt door het werk van de taalcoach bevorderd. Als vrijwilliger kan iedereen daaraan bijdragen, zonder een opleiding voor het taalonderwijs. Ook al is Taalcoaches Heuvelrug een vrijwilligersorganisatie en geen onderwijsinstelling, voor nieuwkomers zijn de vrijwilligers prima buddy’s. Klaas en Baran tonen dat.
Meer informatie voor nieuwe taalcoaches: www.taalcoachingheuvelrug.nl
(tekst en foto’s: André Droogers)
Fietsenproject AZC Leersum groot succes
Februari 2020 – Burgemeester Naafs opende eind december 2019 de fietsenwerkplaats in het AZC Leersum. Sindsdien zijn er tientallen fietsen van AZC-bewoners gratis gerepareerd. Verder werden er meer dan veertig gebruikte fietsen verkocht, voor een symbolisch bedrag. De drie amateur-fietsenmakers krijgen perspectief op een leerstage bij fietsenmakers in onze gemeente.
Voor de bewoners van het AZC betekent een fiets heel veel. Ze hoeven niet meer een uur te lopen naar Doorn of Leersum voor boodschappen of taalles. Van hun zeer kleine toelage gaat geen geld meer naar een duur buskaartje.
Als er iets kapot gaat, staan de fietsenmakers-in-opleiding klaar voor reparaties. Nieuwe onderdelen worden tegen halve prijs in rekening gebracht. De verkoop van de gebruikte fietsen houdt alles financieel draaiende.
Komt iemand om zijn fiets te laten repareren, dan is de eerste vraag of hij dit eventueel zelf wil doen, bijvoorbeeld als het gaat om een lekke band of verlichting. Dan blijkt dat veel klanten dat ook leuk vinden en vaak best handig en technisch onderlegd zijn.
Een aantal keren kwam de GGZ-medewerkster van het AZC op bezoek. Ze vertelde hoe belangrijk dit project is om een aantal bewoners die zij als cliënten heeft weer iets zinvols te laten doen. Het geeft structuur en invulling aan hun leven en versterkt hun zelfvertrouwen.
Prima Perspectief, de vrijwilligersorganisatie die zinvolle vrijwilligersactiviteiten mogelijk maakt voor asielzoekers en statushouders, is verantwoordelijk voor dit fietsenproject. De staf van het AZC verleent alle medewerking.
De fietsenwerkplaats is open op dinsdag en donderdag van 14.00 – 17.00 uur. De twee amateur-fietsenmakers werken samen met coaches van buiten. Deze coaches zorgen namens Prima Perspectief voor financiële en logistieke ondersteuning.
Prima Perspectief zoekt nog coaches. Informatie bij Willy Marks 06-80165980. Wie een fiets over heeft, kan die op de openingstijden van de werkplaats bezorgen bij de receptie van het AZC in Leersum. Inlevering bij de Eurowinkel in Driebergen is ook mogelijk.
Supermarktbonnen voor benadeelde AZC-bewoners
Januari 2020 – Vertegenwoordigers van de Stichting Vluchtelingkinderen hebben supermarktbonnen uitgereikt aan nieuwkomers in het AZC in Leersum.
De IND zou hun asielaanvraag moeten behandelen, maar heeft grote achterstand. Als noodmaatregel is bepaald dat wie nu binnenkomt pas over 14 tot 18 maanden met de procedure mag beginnen. Net als asielzoekers voor wie de procedure loopt, ontvangen de nieuwkomers wel een bijdrage in hun levensonderhoud. Maar voor deze nieuwe categorie is die toelage een stuk lager dan voor hen die al in een procedure zitten. Ze moeten dus langer wachten en krijgen minder.
Het bestuur van de Stichting Vluchtelingkinderen trekt zich de situatie van deze vluchtelingen aan. Nieuwkomers worden op deze manier gestraft voor het falen van de bureaucratie. Besloten werd deze groep asielzoekers eenmalig een supermarktbon te geven, en hen zo een hart onder de riem te steken. Juul Mostert, Annemieke Goes en Jan Willem Willemsen (van rechts naar links), reikten deze bonnen uit aan gezinnen (€ 100) en alleenstaanden (€ 40). Kinderen meegerekend, gaat het om ongeveer 130 bewoners. De Stichting Vluchtelingkinderen wordt voor een belangrijk deel gefinancierd uit de opbrengst van de Eurowinkel aan de Oranjelaan in Driebergen.
‘Veel mensen hebben geen idee van de omvang van onze activiteiten’
December 2019 – Aan het eind van een boekjaar stelt elke penningmeester zich een aantal vragen. Hoe is het gegaan dit jaar? Wat kwam binnen en wat ging eruit? En is het geld verantwoord besteed? Terugkijkend op 2019 heeft Frans van Es, penningmeester van de Stichting Vluchtelingkinderen (Driebergen), reden tot tevredenheid. Er is voldoende geld binnengekomen om flink wat nieuwkomers te kunnen helpen.
De Eurowinkel aan de Oranjelaan in Driebergen is de voornaamste bron van inkomsten voor de Stichting Vluchtelingkinderen. De meeste artikelen – vooral kleding, boeken en CD’s/DVD’s – zijn erg laag geprijsd, eigenlijk een symbolische vergoeding, niet de reële waarde. Bij zo’n lage prijs moet je maar afwachten of er voldoende binnen komt om alle doelstellingen te kunnen verwezenlijken.
Gelukkig is er goed nieuws te melden. Er wordt dit jaar voor ruim anderhalve ton (€ 150.000) omgezet. Dat zegt iets over de klandizie, maar natuurlijk ook over de ruime inbreng van gebruikte artikelen. Er moet wel iets te kopen zijn.
Inbreng en verkoop getuigen van het vertrouwen dat mensen hebben in de Stichting en haar Eurowinkel. “We hebben een hoge gunfactor bij de mensen op de Heuvelrug”, zegt Van Es. Om dat zo te houden, streeft hij maximale transparantie na, zeker omdat het om veel geld gaat. Goede voorlichting is absoluut nodig. ”Veel mensen hebben geen idee van de omvang van onze activiteiten”.
Een deel van de inkomsten betreft donaties, soms met een familiefeest als aanleiding. De feestvarkens vragen dan als cadeau een bijdrage aan het werk van de Stichting. Dat levert regelmatig mooie bedragen op, soms geoormerkt voor een concrete bestemming van het geld. Zo was een recente schenking bestemd voor de aankoop van een aantal laptops, te gebruiken door asielzoekers die een opleiding volgen.
Het schoolgeld voor opleidingen is sowieso de grootste uitgavenpost. Zolang hun procedure loopt, zouden asielzoekers zich stierlijk vervelen als ze niet de mogelijkheid kregen zich intussen te bekwamen. Of ze nu uiteindelijk mogen blijven of terug moeten, de wachttijd is dan niet voor niets geweest. De Stichting draagt ook bij in de reiskosten naar de opleidingsschool of de stageplaats, met name vanaf het AZC in Leersum, naar Utrecht en Amersfoort.
Een andere grote post betreft kosten in verband met gezinshereniging. Daarin wordt samengewerkt met Vluchtelingenwerk Nederland dat actief is in het AZC. Gezinshereniging is essentieel voor een geslaagde integratie. De kosten betreffen vooral leges en vertaling van documenten. Verder wordt een kleine bijdrage geleverd aan de reiskosten van de familieleden die overkomen.
De Eurowinkel is een leer-werkbedrijf waar gemiddeld per dag zes statuszoekers en statushouders als vrijwilliger ervaring opdoen en de Nederlandse taal oefenen door contacten met de klanten in de winkel. Zo hebben ze een zinnige dagbesteding. Om hun onkosten te dekken krijgen ze een toelage van € 20 per dag. Bij elkaar levert dat een stevige kostenpost op.
Een apart deel van het financiële plaatje betreft een pilot-project dat de Gemeente Utrecht bij de Stichting Vluchtelingkinderen heeft ondergebracht. Het gaat om de opvang van ongeveer twintig dakloze en uitgeprocedeerde asielzoekers in de gemeente Utrechtse Heuvelrug. Eerder bestond daarvoor de ‘bed-bad-broodregeling’, nu de LVV-regeling, Landelijke VreemdelingenVoorziening, die werkt in vijf grote steden in Nederland. De subsidie dekt in dit geval de kosten.
Hoewel Van Es een tevreden penningmeester is, geeft hij ook wel blijk van zorg om de toekomst. Er zijn teveel onzekere factoren in het spel, waardoor resultaten, in het verleden behaald, ook in dit geval geen garantie voor de toekomst bieden. Wat wel te voorspellen is: de hoogte van de vaste lasten. Zo is het gebouw van de Stichting, De Delerij, gefinancierd met een lening, waarvoor 20 jaar lang rente en aflossingen moeten worden betaald.
Gevraagd naar zijn motivatie om als vrijwilliger veel werk voor de Stichting te verzetten, vertelt Van Es dat hij van huis uit heeft meegekregen dat je iets doet voor de samenleving. Zijn vader deed destijds al veel vrijwilligerswerk. ‘Het zit in mijn genen’, zegt Van Es. Toen hij in 2017 met pensioen ging, kwam er meer tijd voor vrijwilligerswerk. Die tijd wordt ook besteed aan Sportvereniging Spirit en aan PUM, een organisatie die seniorexperts voor korte adviesreizen uitzendt naar ontwikkelingslanden. Zo was Van Es recent twee weken in Burkina Faso.
(tekst en foto: André Droogers)
GEZOCHT: Bestuursleden voor Stichting Vluchtelingkinderen Driebergen
Stichting Vluchtelingkinderen in Driebergen begeleidt jonge asielzoekers. Die worden geholpen bij hun integratie in de Nederlandse samenleving, onder andere door begeleiding, financiering van opleidingen, juridische ondersteuning en het aanbieden van zinvol vrijwilligerswerk. De kosten worden grotendeels gedekt uit de opbrengsten van de Eurowinkel in Driebergen, maar ook uit giften en donaties.
Op dit moment zijn er twee vacatures in het bestuur: voor een secretaris en voor een lid met speciale aandacht voor vluchtelingenzaken. Wilt u zich inzetten voor vluchtelingen en heeft u ervaring met secretariaatswerk of een antenne voor het runnen van een organisatie, meld u bij bestuurslid Laurens Touwen (06-53670775).
Gezinshereniging vergemakkelijkt integratie
November 2019 – Stel je voor: je bent net afgestudeerd als landbouwkundig ingenieur. Tijdens de studie heb je je partner gevonden, ook een landbouwkundig ingenieur. Zij en jij behoorden wat de tentamencijfers betreft tot de betere studenten. Je bent samen getrouwd en je vrouw is zwanger. De toekomst ligt open.
En dan breekt er een burgeroorlog uit in je land. Je loopt gevaar vanwege je opvattingen. Het dringt langzaam maar zeker tot je door dat je moet vluchten. Maar je vrouw is zwanger. Wat is wijsheid?
Jullie besluiten dat jij alleen wegvlucht. Je kunt dan verkennen wat de mogelijkheden zijn. Je vrouw gaat tijdelijk bij haar ouders wonen.
Een half jaar later bevind jij je in Nederland. Je hebt al vijf AZC’s van binnen meegemaakt. Je mag blijven. Dan komt het bericht dat je vrouw bevallen is van een dochter.
Het duurt dan nog bijna een jaar voordat de aanvraag voor gezinshereniging wordt goedgekeurd. De dag dat je vrouw en dochter in Nederland aankomen, zul je je altijd blijven herinneren. Je bent eventjes de gelukkigste mens op aarde.
Weer een paar jaar later woon je met je gezin in een flat. Jij en je vrouw hebben intussen drie kinderen. In je land gaat de oorlog door. Je moet het droeve bericht verwerken dat je vader en een broer zijn omgekomen in de oorlog. Hun foto’s hang je aan de muur van je flat.
Intussen weet je ook dat je in Nederland met je ingenieursdiploma niet aan het werk komt. Je kijkt waar behoefte aan is en volgt een nieuwe studie, in de elektronica. Ook je vrouw begint aan een nieuwe opleiding. Zij kiest voor zorg en welzijn.
De vluchtelingen in dit verhaal zijn Syriërs. Hij heet Ebrahim Al Sermani (27) en woont in Couwenhoven in Zeist, samen met zijn vrouw, Lamis Alshiek (29), en hun drie kinderen, Ria, Mohammed en Soha (4, 2 en 0 jaar oud).
De laatste jaren zijn Ebrahim en Lamis begeleid door vrijwilligers van de Stichting Vluchtelingkinderen. Voordat hij aan zijn nieuwe studie kon beginnen, heeft Ebrahim ruim een jaar gewerkt in de Eurowinkel in Driebergen.
Een van zijn begeleiders was Theo Nederstigt. Theo benadrukt het belang van gezinshereniging, ‘vooral voor een goede integratie in de Nederlandse samenleving. Ik zou haast zeggen dat dit een basisbehoefte is voor een succesvolle integratie. Met een gezin dat achtergebleven is in erbarmelijke omstandigheden, ergens in een oorlogsgebied of een vluchtelingenkamp in een ander land, is het menselijkerwijs niet mogelijk om goed te integreren. Als we kunnen helpen, doen we het.’
Ruud Kooring, van Vluchtelingenwerk Nederland, is vrijwilliger in het AZC in Leersum. Hij bevestigt het belang van gezinshereniging. Het is wel een zaak van geduld. Pas als een vluchteling een verblijfsvergunning heeft, kan gezinshereniging aangevraagd worden. Ruud laat de vele bladzijden zien van het formulier dat dan ingevuld moet worden. Met de vereiste bijlagen erbij vormt dat een omvangrijk dossier. De aanvrager wordt bijna letterlijk het hemd van het lijf gevraagd. “Wanneer heeft u uw partner leren kennen? (dag, maand, jaar)”. Soms is DNA-onderzoek nodig omdat geboorteaktes ontbreken. Ruud en zijn collega’s helpen bewoners van het AZC bij het invullen van het formulier.
Voor de partner en minderjarige kinderen is er een redelijke kans de aanvraag toegewezen te krijgen. Ruud vertelt dat voor Syriërs in negen van de tien gevallen er een positieve reactie komt vanuit de IND. Daarbij speelt mee dat de achterblijvers intussen vaak naar kampen in buurlanden zijn gevlucht om buiten oorlogsgebied te komen.
Wanneer ook grootouders bij de gezinshereniging horen, ligt de slaagkans ingewikkelder. In de landen van herkomst is de drie-generatiefamilie vaak standaard en zijn grootouders aangewezen op zorg door hun kinderen. Bovendien passen ze op de kleinkinderen als de beide ouders werken.
Een apart probleem is de dekking van de onkosten van gezinshereniging. Dat begint al bij de aanvraag. Wordt die gehonoreerd, dan komen nog de reiskosten aan de orde. Statushouders dragen zelf een aanzienlijk deel van de totale kosten. De Stichting Vluchtelingkinderen springt vaak bij.
Soms duurt de procedure voor gezinshereniging zo lang dat de aanvrager al lang niet meer in het AZC woont en intussen zelf ergens huisvesting heeft gekregen. Komt het gezin, dan moet er naar grotere woonruimte uitgekeken worden.
Ebrahim en zijn gezin wonen nu nog pas drie maanden in een flat die op hun gezinsgrootte berekend is. Hij en zijn vrouw werken hard aan hun nieuwe toekomst. De taal is daarbij een eerste vereiste. Ebrahim beheerst het Nederlands al zo dat hij er grapjes in kan maken. Als we met elkaar koffie drinken – Syrische met een heerlijke kardemomsmaak – heft hij zijn kopje en zegt, breed lachend, ‘Drink smakelijk!’.
(tekst: André Droogers)
—————————————————————————————————————–
Verblijfsvergunning voor Armeense familie Aroyan!
Juli 2019 – In hun tijdelijke onderkomen in Zeist spreek ik met vader en moeder Aroyan en dochter Arpine. Ik word zeer hartelijk ontvangen. De koffie komt op tafel. Mevrouw Aroyan zet er een schaal heerlijke zelfgemaakte soesjes naast. Ook zijn er aardbeien en pruimen, vruchten van de Hollandse zomer.
De gezinsleden van de familie Aroyan hebben er lang op gehoopt en nu is het zover. In het kader van het kinderpardon is hun een verblijfsvergunning verleend. Van een afstandje hebben ze de kerkmarathon gevolgd in de Haagse Bethelkapel, rond de eveneens Armeense familie Tamrazyan. Ook in Armenië was het in het nieuws, vertellen ze. Die actie leidde uiteindelijk tot het kinderpardon.
Sinds 2013, toen de familie naar Nederland kwam, hebben drie AZC’s als verblijfplek gediend. Nadat het gezin in 2018 niet langer in een AZC mocht wonen, zorgde de Stichting Vluchtelingkinderen voor de huidige woonruimte. Het verlenen van de verblijfsvergunning maakt het mogelijk een definitieve woonplek aan te vragen.
In de hoop zich hier te kunnen vestigen, waren de gezinsleden al een tijd bezig om een nieuw bestaan op te bouwen. In de bijna zes jaar dat ze in Nederland zijn, hebben ze niet stil gezeten.
De oudste dochter, Elen, heeft zojuist haar HBO-opleiding International Business afgerond. Zij kreeg voor die studie een beurs van het Universitair Asylfonds (UAF). Ze is vorig jaar getrouwd. Met trots wordt me de trouwfoto getoond.
De andere dochter, Arpine, is over naar de eindexamenklas HAVO van het Revius in Doorn. Ze denkt na over een vervolgstudie, maar weet nog niet goed wat ze gaat kiezen. Iets met toeristisch management, of misschien journalistiek. Vader Aroyan grapt dat ze een goede presentatrice zou zijn. Wat serieuzer ziet hij haar het liefst arts worden. De steun van de Stichting houdt trouwens ook in dat Arpine naar fitness kan.
Vader en moeder willen beiden graag aan de slag. Moeder was in Armenië werkzaam in de logistiek. Vader was directeur van een krantendrukkerij. Omdat zijn krant in verkiezingstijd artikelen van de oppositie publiceerde, tegen het regiem, werd hij bedreigd. De familie werd gedwongen te vluchten. Beide ouders zouden graag werk vinden in hun eigen vak.
Zoals vaak gebeurt, is de taal voor de ouders een groter probleem dan voor de kinderen. De dochters Aroyan spreken accentloos Nederlands. Om de taal te leren, deden ze, met steun van de Stichting Vluchtelingenkinderen, de internationale schakelklas. Vader en moeder hebben al gemerkt dat het Nederlands geen gemakkelijke taal is, maar ze zijn zich zeer bewust van de noodzaak zich de taal eigen te maken.
De familie zegt heel dankbaar te zijn voor de steun die de begeleiders van de Stichting Vluchtelingkinderen de laatste jaren hebben gegeven. Mevrouw Aroyan: ‘Dat was heel belangrijk’.
(tekst en foto: André Droogers)
——————————————————————————————————–
Koningin Maximá bezoekt De Delerij
Juni 2019 – Op donderdag 20 juni bracht H.M. Koningin Máxima een werkbezoek aan De Delerij. Het bezoek vond plaats op initiatief van het Koninklijk Huis, omdat het geplande bezoek van de Koningin een jaar geleden plotseling niet kon doorgaan wegens droevige familieomstandigheden. Met dit initiatief liet de Koningin duidelijk haar waardering zien voor de activiteiten die in De Delerij plaatsvinden.
In een kort woord van welkom zette Jan Mooij, voorzitter van de Stichting Vluchtelingkinderen, de doelstelling van de stichting uiteen. Daarbij illustreerde hij zijn betoog met een fotocollage van een aantal vluchtelingen die opleidingen konden volgen door hulp van de stichting. Daarna betrad Máxima De Delerij waar zij werd rondgeleid door bestuurslid Laurens Touwen.
Op verschillende locaties in de winkel en naastgelegen ruimtes hadden zich de vrijwilligers en medewerkers opgesteld. Met hen voerde de Koningin steeds een geanimeerd gesprek, waarbij zij blijk gaf van haar betrokkenheid en kennis van zaken. Elk groepje vrijwilligers vertegenwoordigde één van de activiteiten in De Delerij.
Zo sprak zij met de vrijwilligers van de winkel, met de taalcoaches en met de coördinator en vrijwilligers van ‘Prima Perspectief’ dat asielzoekers koppelt aan vrijwilligerswerk in onze gemeente. In Kossi’s koffiecorner sprak Máxima met Theo Nederstigt, Jan-Willem Willemsen, Mohadese en Shafiq van de ‘Werkgroep vluchtelingen’. Bij de sorteertafel ontving zij uit handen van Thacienne Kamagaju een limited royal edition van de ‘overhemdtas’ (voorzien van verstevigde handvatten en bodem). De tas was vervaardigd door ‘Partners in Ambacht’. De Koningin nam dit praktische cadeau dankbaar in ontvangst. Even later zou het prima van pas komen voor de cadeautjes die zij in het vervolg van de rondleiding kreeg aangeboden.
Verder sprak de Koningin met vrijwilligers en deelnemers van de ‘Inloop’ en het ‘Repaircafé’. Janneke Stoevelaar informeerde de vorstin over het maatschappelijk activeringswerk dat plaatsvindt in De Delerij. Aan de naaitafel werd gewerkt door een groep Syrische vrouwen. Een van hen bood haar een kaart aan met een handgeschreven groet (in het Nederlands), die de Koningin ontroerd aan de groep voorlas. De rondleiding werd besloten met een kort gesprek met de teken- en schildergroep van ‘Inloop’.
Toen Máxima De Delerij weer verliet, hadden alle deelnemers zich inmiddels op de stoep voor het gebouw opgesteld voor een groepsfoto. Hierna wendde de Koningin zich spontaan tot het publiek om menige hand te schudden en bloemen in ontvangst te nemen. Zo werden ook de omstanders die de aankomst van de Koningin hadden bijgewoond en het eind van het bezoek hadden afgewacht, beloond voor hun geduld.
Het bestuur en alle vrijwilligers die hun medewerking aan dit bezoek hebben verleend, kijken met dankbaarheid terug op deze ontmoeting met Koningin Máxima. Met haar oprechte belangstelling heeft zij het werk van de stichting en partners in het zonnetje gezet.
——————————————————————————————————————-
Aan de slag in eigen land
Mei 2019 – De telefoon gaat. Theo Nederstigt, vluchtelingenbegeleider bij de Stichting Vluchtelingkinderen, neemt op. De beller klinkt dichtbij, maar zit niet in het land. In het verre West-Afrikaanse Gambia heeft Ali Hassan Jabang bedacht dat hij Theo iets leuks moet vertellen.
Ali kwam in 2013 naar Nederland als jonge vluchteling. Via de Stichting volgde hij een opleiding van vier jaar waarin hij zijn diploma haalde als elektricien. Tijdens deze opleiding was hij de meeste tijd hier zonder verblijfsdocument. Hij moest terug van de IND, maar kon niet weg. De president, voor wiens veiligheidsdienst hij was gevlucht, bleef aan de macht. Vorig jaar kreeg het land echter een nieuwe president en daarmee verviel Ali’s reden om nog langer hier te blijven.
Maar wat kon hij gaan doen, met zijn diploma op zak? Om in Gambia een elektriciteitsbedrijfje op te zetten, voorzag de Stichting hem, met behulp van een speciale donor, van gereedschap, materiaal en een tweedehands autootje. Ali is in december 2018 vertrokken en in januari 2019 kwam ook de auto met inhoud aan.
Aan de telefoon vertelt Ali dat hij dolgelukkig is terug te zijn bij zijn familie. Maar nog belangrijker: zijn bedrijfje is gestart. Hij heeft zijn eerste klant binnen voor de installatie van de elektriciteit in een nieuwbouwwoning. Trots stuurt hij deze foto naar Theo en bedankt nogmaals voor alle hulp die hij door de jaren heen van de Stichting gekregen heeft.
—————————————————————————————–
Verschenen boek ’Gast-Vrij’
April 2019 – In april 2019 verscheen het boek ‘Gast-Vrij’. Zeger Visser bracht daarin zeven verhalen van vluchtelingen bij elkaar. Op zoek naar veiligheid en vrijheid lieten zij hun thuis, familie en vrienden achter. Elk van hen zet alles op alles om in Nederland een goed bestaan op te bouwen.
Het boek (148 bladzijden) is te bestellen door een e-mail te sturen naar info@uitgever-gast-vrij.nl. Het kost € 15 + € 3,95 verzendkosten.
Elen Aroyan vertelt:
18 april 2019 – ”Hoi! Ik ben Elen en ik kom uit Armenië. Als een 18-jarige die net in Nederland was, wilde ik graag studeren. Echter, in Nederland heb je als volwassen asielzoeker geen recht op studie of werk voordat je een verblijfsvergunning hebt.
Stichting Vluchtelingkinderen heeft het toen voor mij mogelijk gemaakt om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken, ondanks de onzekerheid van de situatie.
Zo heb ik in vier maanden tijd de taalschool (ISK, Internationale Schakelklas) afgemaakt en ben ik doorgestroomd naar het HBO-schakeljaar. Ook dat heb ik succesvol afgerond. Het heeft me toegang gegeven tot het hoger beroepsonderwijs. Bij mijn HBO-opleiding, International Business, werd ik gesteund door het UAF (Universitair Asylfonds), totdat ik in augustus 2018 eindelijk een verblijfsvergunning kreeg.
Zonder Stichting Vluchtelingkinderen, zou ik dan pas met een opleiding hebben kunnen beginnen. De jaren daarvoor zou ik zonder studie en werk de hele dag in het AZC hebben gezeten, terwijl ik nu al aan het afstuderen ben!”
Deze foto’s zijn van mijn diploma-uitreiking van het schakeljaar in 2015.
